นิทานเตือนใจ

นิทานเรื่อง  บาปเกิดจากความจงใจ
                   
                  กาลครั้งหนึ่งนานแล้้วมีพระโพธิเกิดในตระพรามณ์ ตระกูลหนึ่ง หลังจากเรียนศิลปะวิทยาที่เมืองตักกสิลาแล้วได้ออกบวชเป็นฤาษีได้สันจรไปที่ชายแดนที่แห่งหนึ่ง คนในหมู่บ้านได้สร้างอาสมถวาย พระฤาษีจึงได้อาศัยเรือยมา
             
                  สมัยนั้นมีนายพรานอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง  ซึ่งเลี้ยงนกกระทาไว้เป็นนกต่อทุกวันนายพรานจะพานกกระทาออกล่าเหยื่อเอานกตัวอื่นมาทำอาหาร โดยอาศัยเสียงร้องของมัน นกกระตัวนั้นก็พูดกับตัวเองว่า  " เสียงเราต้องทำให้เพือนตัวอื่นๆต้องตาย" เป็นบาปกรรมของเราหนอ  แล้วอยู่มาวันหนึ่ง นายพรานได้พานกกระทาออกล่าเหยื่อเหมือนทุกๆวันอยู่ๆนกกระทาก็ไม่ส่งเสียงร้อง นายพรานเลยใช้ไม้ตีหัวนกกระทา  นกกระทากลัวตายจึงส่งเสียงร้องเหมือนเดิม นายพรานได้สร้างความทุกข์ให้อย่างมาก  เมื่อนายพรานล่าเหยื่อได้เต็มกระเช้า จึงคิดไปดื่มน้ำที่อาศรมพระฤาษี เมื่อนายพรานได้ดื่มน้ำเสร้จแล้วจึงเผลอหลับเพราะเหนื่อยล้า  เมื่อนกกระทราบว่านายพรานหลับแล้ว จึงถามฤาษีว่า  "พระคุณเจ้าข้าพเจ้าอยู่อย่างสบายได้บริโภคอาหารดีๆ อยากทราบทางเดินของข้าพเจ้าในชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร" พระฤาษีจจึงพูขึ้นว่า นกกระทาเอ๋ยถ้าใจของเจ้าไม่น้อมไปเพื่อกรรมอันเป็นบาป บาปไม่แปดเปื้อนเจ้าผู้บริสุทธิ์ใจดอก" นกกระได้ยินเช่นนั้นก็สบายใจ หลังจากนั้นนายพรานตื่นขึ้นมาจึงพานกกระทากลับบ้าน

หมู่บ้านนายพราน

นายพรานใช้ไม้ตีหัวนกกระทา

อาศรมพระฤาษี

นายพรานพานกกระทากลับบ้าน